 |
| Κ. Τζούμας, Α. Παναγιωτίδης/Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα |
Βρήκα τη Στέλλα χωμένη σε μια κόχη να πήζει και να παίζει στα χείλη της ένα ποτήρι τζίν με διάθεση να το μασήσει με κοίταζε προκλητικά καθώς την πλησίαζα πήρα το ποτήρι από το χέρι της-διαταγή απ' το αφεντικό να σε χορέψω μου πήρε πίσω το ποτήρι το άδειασε μονορούφι το 'δωσε σ' έναν άγνωστο τύπο που περνούσε δίπλα και μ' άφησε να την τραβήξω πίσω μου―ο Όλιβερ που έκοβε κίνηση έριξε ένα μαλακό λάτιν.
Έχει δίκηο που δεν την αφήνει ο Μάνος να χορεύει πολύ κούνημα και νόημα η δικιά σου αλλά από πρόσωπο μάσκα πέτρινη σκιστά μελιά μάτια αίνιγμα και πολύ αντιπαθέκλω. Τώρα πως γίνεται να πασσάρει τέτοια κρύα μάπα και τέτοιο σάλεμα στη μέση τι να πω; πολύ κόντρα το βλαμμένο και σκηνικό σκέτο δούλεμα την έχεσα κι εγώ κι έκανα τα δικά μου όσο πιο σεμνά μπορούσα μην τα πάρει ο Μάνος και χεστούμε πως του ξεσηκώνω το γκομενάκι όμως πολύ βαριεστημένα ρε πούστη μου σα να τραβούσα κουπί σε γαλέρα κ' επιτέλους τέλειωσε κ' η πιτσούλα ο Όλιβερ έριξε καπάκι ένα παλιό μπλουζ της Τζο Στάφφορντ σκέτο θάνατο κ' η Στέλλα κόλλησε πάνω μου και τη χώνεψα στη μεγάλη αγκαλιά μου πολύ κρυμμένη σάρκα η σπασαρχίδω πλάκα μου κάνει;―όμως μια στιγμή μαντάμ τέρμα τα δίφραγκα ο Μάνος απαγορεύει τα σφιχτά και τα τριψίματα-και συ κάνεις ότι σου λέει ο Μάνος;―μάλιστα κάνω ότι μου λέει ο Μάνος κι άντε πήγαινε τώρα στη βεράντα γιατί 'ναι μόνος του κι έχει και τα ρούχα του―κ' εγώ έχω τα ρούχα μου ρε Σπόρε και με παράτησε κι έφυγε για τα ποτά. Κάτι τρέχει με τα φιλαράκια μου σίγουρα κάποιος της κάρφωσε τ' αρραβωνιάσματα του δικού μου.
ΝΝ μια στεκιά στο μάτι του μοντεζούμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου