no title

Κάποιες φορές συμβαίνει να χάνουμε τα νοήματα, τις έννοιες των λέξεων, τον έλεγχο των συναισθημάτων μας..
Κούραση, συνήθεια, απογοήτευση, δυσσαρέσκεια για καταστάσεις, ανθρώπους,¨δικούς μας ανθρώπους¨, τη ζωή μας την ίδια.

Και κάπου εκεί είναι που βρισκόμαστε μετέωροι,
σα να μην ανήκουμε πουθενά,
σα να μην έχουμε τίποτα απολύτως,
πέραν αυτού, του εαυτού μας που σε μια τέτοια φάση
δεν τον συμπαθούμε και πολύ, νομίζω.

 Του καταλογίζουμε τα πάντα και του ρίχνουμε τα βέλη μας,
 σαν επαγγελματίες αθλητές τοξοβολίας.
 Στόχος μας; Το κέντρο φυσικά!
 Νομίζοντας ότι έτσι θα κερδίσουμε τον αγώνα..
 ή μήπως απλά χάσουμε και ότι μέχρι τώρα είχαμε;;
 Πάντα μπορεί κάποιο βέλος να ξεφύγει της πορείας του,
 παράπλευρες απώλειες,
 ξέρεις...

Ας αφήσουμε τα τόξα και τις φαρέτρες στην άκρη,
γιατί ένα πράγμα είναι σίγουρο,
μόλις αφήσουμε το βέλος από τη χορδή
δεν γυρίζει πίσω, όσο και αν μετανοιώσουμε
για το στόχο που σημαδέψαμε..

 Πιάσε με λοιπόν από τη μέση και χαρισέ μου αυτό το χορό...
 Το ένα και μοναδικό μου tango, θέλω να το χορέΨω μόνο μαζί σου...

υ.γ- μπορείς να διαλέξεις εσύ το κομμάτι

Tango

Είδα λέει πως ήμασταν μαζί σε ένα έρημο δρόμο,
βράδυ, με φως λιγοστό από τις καλυμμένες με ομίχλη
λάμπες, είχε βρέξει νωρίτερα...
Περπατούσαμε δίπλα δίπλα, σχεδόν αγκαλιά,
ντυμένοι με ρούχα από άλλη εποχή...

Εσύ κοστούμι και καπέλο και εγώ μαύρο φόρεμα
με τα μαλλιά πιασμένα ένα κότσο χαμηλά στο λαιμό..
Και ξαφνικά σα να γέμισε ο δρόμος μεγάφωνα και ένα
tango άρχισε να παίζει δυνατά  - κοιταχτήκαμε και με
μια απότομη κίνηση με τραβάς από τη μέση και με κολλάς
πάνω σου - αρχίσαμε να χορεύουμε σαν ένα σώμα τόσο
συχρονισμένα, σαν χορευτές πάνω στη σκηνή,σα να το κάναμε πάντα,
 με κοινό που μας κοιτούσε με τα μάτια γουρλωμένα μη μπορώντας να
βγάλει ούτε ένα επιφώνημα θαυμασμού...κάτι τελοσπάντων..

Ναι, τόσο τέλειος ήταν ο χορός μας λέει..
Και εμάς δε μας αφορούσε τίποτα από όλα αυτά  παρά
 μόνο το tango, ο χορός, που μας έκανε να μοιάζουμε ένα,
οι κοφτές κινήσεις και το ηλεκτροφόρο άγγιγμα που μας θύμιζε
πως ήμασταν δύο..

Τώρα θα μου πείς πως γίνεται να χορεύουμε tango
αφού κάνεις από τους δυο μας δεν ξέρει...
Τι να πω; Στα όνειρα όλα γίνονται...
'Η μήπως ξέρουμε; Η ζωή μας δεν είναι σαν
ένα tango; 

4

 Καθώς η Μόλλυ με πλησίασε με απλωμένα τα χέρια για αγκαλιά πήρε είδηση 
τον λεμούριο που 'χε στηθεί στην πόρτα κ' είπε σιγά εντάξει είναι μπαμπά 
θα μείνω τώρα μόνη με τους φίλους μου κι όπως ο λεμούριος έκλεινε μ' ένα 
απελπιστικά αργό τρόπο το πορτόφυλλο η Μόλλυ μ' έκλεισε στην αγκαλιά της
 και με τάραξε γιατί κάθε που μ' ακουμπούσε ένα γλυκό παχύρρευστο υγρό
 έτρεχε μέσα μου στα γόνατα λιγώνανε οι κλειδώσεις και μια δροσιά έπαιρνε
 βόλτα στο στήθος μου.
Για μια στιγμή τραβήχτηκε μακριά μου και με κοίταξε—μα είσαι πολύ ωραίος
 απόψε και μετά γύρισε στη Μπέττυ που ξύνιζε στο παράθυρο και είπε
—δεν είναι πολύ ωραίος απόψε και μετά είρθε κοντά μου κ' είπε σιγά
—μακάρι να 'σουν έτσι ωραίος κάθε μέρα.

Με φίλησε απαλά στα χείλη κ' είχε τη γεύση του κοκκινόξανθου εκείνου σιροπιού 
που αφήνουν τα σφεντάμια το φθινόπωρο. Το πρόσωπό της είχε κι αυτό χρώματα 
του φθινοπώρου χλωμό κόκκινο του πλατανόφυλλου στα μάγουλα που χρύσιζε 
στα ζυγωματικά
 —το τελευταίο σκούρο πράσινο πρίν το χειμώνα μες στα μάτια της και τα μαλλιά
μαύρα κοντά με ίσιες αφέλειες στο μέτωπο σαν της Λουίζ Μπρουκς.

Και έρχεται που λές μια στιγμή εκεί που δεν το περιμένεις,
ένα απλό μήνυμα το οποίο βλέπεις με μια ημέρα καθυστέρηση
και σε κάνει να χαμογελάς, έτσι απλά...
ναι, αλήθεια σου λέω να,κοιταξέ με
χαμολελάω(σωστά το έχω γράψει)...