Μια στεκιά στο μάτι του μοντεζούμα, κεφ. 53

Περίμενα τη Μόλλυ και κάπνιζα σ' ένα καφενεδάκι στην πρώτη πλατεία του Ψυχικού είχα αργήσει δέκα λεπτά αλλά δεν ήταν πουθενά ακόμα.
Θα με φιλήσει απαλά στα χείλη και θα 'χει τη γεύση του κοκκινόξανθου εκείνου σιροπιού που αφήνουν τα σφεντάμια το φθινόπωρο.
Το πρόσωπό της χρώματα φθινοπώρου χλωμό κόκκινο του πλατανόφυλλου στα μάγουλα που χρύσιζε στα ζυγωματικά το τελευταίο σκούρο πράσινο πριν τον χειμώνα μες στα μάτια-και τα μαλλιά της σκούρα κοντά με ίσιες αφέλειες στο μέτωπο σαν της Λουίζ Μπρουκς.

Μπορεί όμως και να χει χοντρύνει και να 'χει γίνει σα φακλάνα.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Νικολαΐδη,
μια στεκιά στο μάτι του μοντεζούμα

Όπως και να το κάνουμε,
το φθινόπωρο είναι προ των πυλών
όσο και να θέλουν οι λάτρεις του καλοκαιριού
να μας πείσουν για το αντίθετο...