Τίς Κυριακές ή Μόλλυ φορούσε κάτι πουλοβεράκια ανγκορά πότε ένα ρουμπινί καί πότε ένα πράσινο αχνό σέ χρώμα ραδιοφωνάκι βακελίτη που τάραζε καί ξεσήκωνε ένα πετάρισμα στό στομάχι μου κι αυτή που τό καταλάβε τίς Κυριακές φορούσε πάντα τό πράσινο.
Η Μόλλυ ήταν το κορίτσι της Κυριακής και για μένα η Μόλλυ 6 με 8. Ήταν η μόνη απ’ τα κορίτσια της παρέας που τα κατάφερνε Σάββατο απόγευμα να ’χει κάνει όλα τα Δευτεριάτικα μαθήματα κι αυτό τέσσερις ώρες μετά το σχόλασμα.
—Γιατί ‘σαι θυμωμένη μαζί μου; —Εσύ ‘σαι θυμωμένος. —Δεν είμαι. —Είσαι. —Εντάξει είμαι. —Βλέπεις; και κει δεν κρατήθηκα.
—άντε και γαμήσου Μόλλυ.
Άκουσα την ησυχία να βράζει στη γραμμή για λίγο κ’ ύστερα τη φωνή της πρώτη φορά έτσι ήρεμη και σίγουρη.
—Κάποτε θα πάω να γαμηθώ αλλά μαζί σου ποτέ!
Κ’ έκλεισε μαλακά το τηλέφωνο.
—φεύγω είπε σιγά.
—κ’ εγώ φεύγω Μόλλυ πίνω το ποτό μου και φεύγω.
—Φεύγω απ’ την Ελλάδα
—τι φεύγεις απ’ την Ελλάδα;
—Φεύγω για πάντα—καλά δεν καταλαβαίνεις τίποτα;
Απόσπάσματα από το βιβλίο του Νίκου Νικολαΐδη
Μια Στεκιά Στο Ματι Του Μοντεζούμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου