no title

Κάποιες φορές συμβαίνει να χάνουμε τα νοήματα, τις έννοιες των λέξεων, τον έλεγχο των συναισθημάτων μας..
Κούραση, συνήθεια, απογοήτευση, δυσσαρέσκεια για καταστάσεις, ανθρώπους,¨δικούς μας ανθρώπους¨, τη ζωή μας την ίδια.

Και κάπου εκεί είναι που βρισκόμαστε μετέωροι,
σα να μην ανήκουμε πουθενά,
σα να μην έχουμε τίποτα απολύτως,
πέραν αυτού, του εαυτού μας που σε μια τέτοια φάση
δεν τον συμπαθούμε και πολύ, νομίζω.

 Του καταλογίζουμε τα πάντα και του ρίχνουμε τα βέλη μας,
 σαν επαγγελματίες αθλητές τοξοβολίας.
 Στόχος μας; Το κέντρο φυσικά!
 Νομίζοντας ότι έτσι θα κερδίσουμε τον αγώνα..
 ή μήπως απλά χάσουμε και ότι μέχρι τώρα είχαμε;;
 Πάντα μπορεί κάποιο βέλος να ξεφύγει της πορείας του,
 παράπλευρες απώλειες,
 ξέρεις...

Ας αφήσουμε τα τόξα και τις φαρέτρες στην άκρη,
γιατί ένα πράγμα είναι σίγουρο,
μόλις αφήσουμε το βέλος από τη χορδή
δεν γυρίζει πίσω, όσο και αν μετανοιώσουμε
για το στόχο που σημαδέψαμε..

 Πιάσε με λοιπόν από τη μέση και χαρισέ μου αυτό το χορό...
 Το ένα και μοναδικό μου tango, θέλω να το χορέΨω μόνο μαζί σου...

υ.γ- μπορείς να διαλέξεις εσύ το κομμάτι